Zes uur in de ochtend een herrie , ik zit meteen rechtop in bed jeetje wat een tijd om de wekker te zetten ! Hoe Wat Waar….
Als alles op zijn plek in gevallen weet ik het weer, we gaan voor de eerste keer dit jaar op zoek naar de oranjetipjes 🙂 En daar heb k toch een zin in, we hadden de dag ervoor al gekeken of er pinksterbloemen stonden want staan ze er is de kans op oranjetipjes groot. Nou de bloemen stonden er en de vlinders waren ook aanwezig, voor ons een teken dat de lente eraan komt héérlijk het foto seizoen in officieel geopend !!! Dus het is nog steeds érg vroeg als we in de auto zitten op weg naar ‘ons’ weitje.
Het is mistig en nog vrij donker als we aankomen maar dat geeft wel de tijd om rustig ons regenpak aan te trekken en op ons gemak langs de dommel te wandelen met het geluid van de vogels die een nieuwe dag aankondigen. De mistbanken over de velden met een achtergrondkoor van vogels geeft een gevoel van zo’n groot geluk dat ik zelf wel even met mijn regenpak aan had willen vliegen (ze niet zien vliegen maar echt vliegen als een vogeltje zo vrij) Die rust is onbeschrijfelijk mooi. En dan de bocht door zien we ze staan, knopjes nog dicht vol dauwdruppels en vol dauwdraden de pinksterbloemen.
Nu de oranjetipjes nog ……..
Het is even zoeken maar volgens mij hangt er daar eentje, dat word de mijne ! Tas aan de kant camera op het statief en zoeken naar het juiste licht en achtergrond. De mist helpt me daar een handje bij net als het boterhamzakje wat ik over de lens had gedaan om een mooie zachte foto te krijgen (vergeet niet om er een gaatje in te maken ) Eerste foto is geslaagd op naar de volgende … Hup op de benen en verder, nou heb ik van die benen ( en armen, rug ,nek eigenlijk mijn hele lijf dus) wat niet naar me luistert en op een moment dat ik bijvoorbeeld op de grond lig zegt : jij kunt wel verder willen maar wij niet ! De eerste pijn en stijfheid van deze dag is een feit dus elegant opstaan hhmmmmmm Gelukkig is Karl een stuk verderop en ziet me niet achterover tuimelen. Wat me dan toch weer een dag eerder brengt 🙂
De dag dat we gingen kijken of er al pinksterbloemen waren, het veldje waar we waren stond inderdaad vol bloemen maar aan de andere kant van de sloot stonden er ook en ipv het pad terug lopen en zo heen te lopen koos meneer ervoor om over de sloot te springen, althans dat was zijn bedoeling! Had hij naar de wijze woorden van zijn vrouw geluisterd dan wist hij dat dat niet zou gaan lukken, nee hij liep echt niet dat héle stuk terug. Dan niet…..
Zie je het al voor je hoe hij de sprong nam en tot aan zijn knieën midden in de sloot in de blub stond, eruit klimmen was een straf voor hem, overal brandnetels die hem de hele dag eraan hebben herinnerd volgende keer toch maar een stukje om te lopen.
Maar dat was gisteren nu is het vandaag, nadat ik mijn eerste oranjetipje heb gevonden blijft de teller voor ons beide hangen op 3 of 4 maar wel 3 0f 4 vlinders waar we dik tevreden over zijn en dat is toch waar het om gaat. Al met al een fijne ochtendwandeling gehad en met foto’s waar we erg blij mee zijn.
Ik krijg wel eens de vraag wat doet dat fotograferen eigenlijk met je, daar kan ik heel kort over zijn: het is pure ontspanning en even vergeten dat ik niet meer alles kan , kleine geluks-momentjes dus .
